Pełne wyjaśnienie Pana sytuacji wymagałoby zapoznania się z umową oraz regulaminem siłowni. Jest oczywiście możliwe, że nie istnieje odrębny regulamin, a wszystkie postanowienia zawiera bezpośrednio Pana umowa. To już jednak sprawa formalna – po prostu zazwyczaj, oprócz podstawowych postanowień, w których strony opisują miejsce, cenę oraz terminy, funkcjonują dodatkowe warunki umowy, szczegółowo regulujące zasady korzystania z siłowni. Teoretycznie takie postanowienia dodatkowe mogą wpłynąć na Pana sytuację.
Przedsiębiorcy dość często podejmują w sposób naturalny ryzyko, zawierając umowę z osobą, która albo nie posiada w ogóle zdolności do czynności prawnych, albo posiada je w stopniu ograniczonym.
Pytanie dotyczy prawa o mocno przekrojowym charakterze. Z jednej strony mówimy tu o świadczeniu usług drogą elektroniczną przed podmiot, który zarejestrował adres i obsługuje go na bieżąco (udostępnia m.in. przestrzeń dyskową na archiwizację wiadomości). Z drugiej strony używanie cudzego adresu będzie tu wiązać się z ochroną danych osobowych, naruszeniem dóbr osobistych oraz – w pewnym ujęciu – wypełnieniu znamion ustawowych przestępstwa.
Odpowiedź na zadane pytanie zależy od statusu umowy konsumenta oraz od faktycznego świadczenia usługi przez siłownię.
Na początku warto rozróżnić sytuację, w której klub fitness jest zamknięty z powodu pandemii i obowiązujących ustawowych obostrzeń od sytuacji, w której klub jest czynny, ale konsument obawia się korzystania z usług, z uwagi na zagrożenie zarażeniem.
Umowy dotyczące korzystania z siłowni są często umowami zawieranymi na czas określony. Różnie przy tym wygląda status umowy po zakończeniu zdefiniowanego okresu. Niekiedy niewypowiedziana umowa przechodzi z czasu określonego na czas nieokreślony. Te i wiele innych mechanizmów dotyczących umowy będzie można znaleźć w podpisanej umowie lub w załączniku do umowy (regulamin, ogólne warunki umowy).
Organizator, jakkolwiek postawiony tu w trudnej sytuacji, nie wydaje się zachowywać profesjonalnie. Zgodnie z przepisami miał on kilka możliwości – z pewnością jednak nie powinien lawirować z oświadczeniami, nie zajmując jednoznacznego stanowiska co do sposobu rozwiązania problemu.
Obowiązująca od ponad dwóch lat ustawa z dnia 24 listopada 2017 r. o imprezach turystycznych i powiązanych usługach turystycznych (t.j. Dz. U. z 2019 r. poz. 548) – dalej ustawa – wprowadziła nowe szczególne rozwiązania do polskiego porządku prawnego. Jednym z nich była możliwość odwołania imprezy turystycznej: ze względu na brak kompletu turystów lub wystąpienie nadzwyczajnej sytuacji w miejscu docelowym imprezy turystycznej. Pandemia, która pojawiła się pod koniec ubiegłego roku jest taką sytuacją. Przepis, który stanowi o możliwości rozwiązania umowy przez organizatora brzmi tak (art. 47 ust. 5 pkt 2 ustawy):
Przepisy prawa dość precyzyjnie regulują zasady, zgodnie z którymi organizator może rozwiązać umowę o imprezę turystyczną. Odpowiedni w tym zakresie art. 47 ust. 5 pkt 1 ustawy z dnia 24 listopada 2017 r. o imprezach turystycznych i powiązanych usługach turystycznych (t.j. Dz. U. z 2019 r. poz. 548 ze zm.) – dalej ustawa – brzmi następująco:
Odpowiedź na zadane powyżej pytanie wydaje się być trudna wobec niejasnych przepisów i różnych praktyk pomiotów zarządzających i organizujących kwarantannę. Sama ustawa z dnia 24 listopada 2017 r. o imprezach turystycznych i powiązanych usługach turystycznych (t.j. Dz. U. z 2019 r. poz. 548 ze zm.) – dalej ustawa – w art. 52 wprowadza zasadę, zgodnie z którą organizator turystyki niezwłocznie udziela odpowiedniej pomocy podróżnemu, który znalazł się w trudnej sytuacji. Pomoc polega w szczególności na udzieleniu odpowiednich informacji dotyczących świadczeń zdrowotnych, władz lokalnych oraz pomocy konsularnej a także pomocy w skorzystaniu ze środków porozumiewania się na odległość oraz w skorzystaniu ze świadczeń zastępczych.
Przede wszystkim rozważmy, czy biuro podróży ma prawo do zmiany umowy w takim zakresie oraz czy ewentualna zmiana miałaby w ogóle wpływ na wzajemne zobowiązania stron.
Ubezpieczenie na pokrycie kosztów rozwiązania przez podróżnego umowy o udział w imprezie turystycznej jest ubezpieczeniem dobrowolnym. Ustawa z dnia 24 listopada 2017 r. o imprezach turystycznych i powiązanych usługach turystycznych (t.j. Dz. U. z 2019 r. poz. 548 ze zm.) – dalej ustawa - w art. 40 ust. 1 pkt 9 nakazuje organizatorowi udzielenie informacji o możliwości skorzystania z takiego ubezpieczenia. Jednocześnie ustawa nie reguluje szerzej warunków takiego ubezpieczenia, pozostawiając zasady zawierania i wykonywania takich umów zasadom ogólnym (Kodeks cywilny, art. 805 i nast.).
Na podstawie wskazanych z zapytaniu aktów prawnych, wprowadzono ograniczenie w postaci zakazu działalności między innymi klubów fitness. Zakaz był podtrzymywany przez kolejne akty prawne. Obecnie obowiązuje rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 16 maja 2020 r. w sprawie ustanowienia określonych ograniczeń, nakazów i zakazów w związku z wystąpieniem stanu epidemii (Dz. U. 2020, poz. 878), w którym ograniczenie (polegające na całkowitym zakazie prowadzenia działalności) został przewidziany w § 7 pkt 1 lit. f. Rozporządzenia nie wprowadziły przepisów, które mogłyby powodować zawieszenie terminu biegu wypowiedzenia.
W sytuacji, gdy organizator wypoczynku anuluje wyjazd, podróżnemu należy się przynajmniej zwrot już wpłaconych pieniędzy. Organizator nie może przy tym potrącić żadnych kwot przy dokonywaniu zwrotu. Do rozważenia może pozostawać długość terminu przewidziana na zwrot pieniędzy oraz ewentualne uprawnienie podróżnego do żądania zapłaty odszkodowania. Należy tym samym rozważyć, jaki był powód anulowania imprezy turystycznej.
Zawieranie i wykonywanie umów przewozu określone jest przede wszystkim przepisami ustawy z dnia 15 listopada 1984 r. Prawo przewozowe (t.j. Dz. U. z 2020 r. poz. 8). Ustawa dotyczy także przewozów realizowanych w ramach publicznego transportu zbiorowego. Zgodnie art. 16 ust. 1 ustawy umowę przewozu zawiera się przez nabycie biletu na przejazd przed rozpoczęciem podróży lub spełnienie innych określonych przez przewoźnika lub organizatora publicznego transportu zbiorowego warunków dostępu do środka transportowego, a w razie ich nieustalenia – przez samo zajęcie miejsca w środku transportowym.
Epidemia koronawirusa i związany z tym zakaz zgromadzeń oraz zawieszenie funkcjonowania restauracji pokrzyżowały plany wielu narzeczonych. Część par postanowiła odsunąć w czasie ceremonię, część ograniczyła rozmiar wydarzenia do grona najbliższych osób. Ograniczenia dotyczą także obecności w kościele (wiele parafii na swoich stronach informuje o dopuszczalnej liczbie osób na mszy). Z przyjęciami weselnymi wiąże się niekiedy szereg umów – oprawa muzyczna, dokumentacja fotograficzna, wynajem sali, catering, czasem jeszcze wiele innych. Niekiedy jest to jedna umowa kompleksowa. Istnienie uprawnienia do klasycznej rezygnacji z umowy może zależeć od tego, czy zawarliśmy kilka umów, czy jedną na całość wydarzenia.
Umowa z klubem fitness jest umową podobną do umowy zlecenia. Na podstawie takiej umowy przedsiębiorca zazwyczaj zapewnia dostęp do sali treningowej, urządzeń i ewentualnie dodatkowych usług. Jest to umowa wzajemna, wymagająca ekwiwalentności w świadczeniach stron. W zamian za uiszczaną okresowo (np. comiesięcznie) opłatę, konsument powinien otrzymywać stały dostęp do zamówionych usług. Brak świadczenia ze strony przedsiębiorcy oznacza, że ekwiwalentność została zachwiana. Jest to sytuacja niedopuszczalna, zwłaszcza gdy przedsiębiorca nie świadcząc usług żąda zapłaty lub ściąga opłatę z karty kredytowej lub płatniczej konsumenta.
Najważniejszym aktem prawa, regulującym zasady funkcjonowania przedsiębiorców branży turystycznej, jest ustawa z dnia 24 listopada 2017 r. o imprezach turystycznych i powiązanych usługach turystycznych (t.j. Dz. U. z 2019 r. poz. 548) – dalej ustawa. Jej przepisy obejmują także szereg praw konsumentów, w tym zasady zawierania i wykonywania umów o udział w imprezie turystycznej.
Szkoła, przedszkole a także zajęcia dodatkowe zwykle wiążą się z umowami, do których będziemy stosowali przepisy ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t.j. Dz.U. z 2019 r. poz. 1145, 1495), w szczególności przepisy dotyczące umowy zlecenia. Zgodnie z przepisem art. 750 Kodeksu cywilnego do umów o świadczenie usług, które nie są uregulowane innymi przepisami, stosuje się odpowiednio przepisy o zleceniu.
Wystąpienie pandemii wywołało sytuację, w której w zasadzie wszystkie biura podróży zostały zmuszone do zawieszenia bieżącej działalności. Dynamika okoliczności spowodowała brak możliwości rozsądnego prognozowania, kiedy wznowienie wyjazdów będzie możliwe. Jest to sytuacja o zasięgu światowym. Nas interesują oczywiście warunki prowadzenia działalności gospodarczej na poziomie krajowym oraz unijnym. Unijnym dlatego, że wszystkie kraje Unii Europejskiej podlegają prawu unijnemu, w tym dyrektywie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2015/2302 z dnia 25 listopada 2015 r. w sprawie imprez turystycznych i powiązanych usług turystycznych.
Wszelkie materiały znajdujące się na niniejszej stronie zamieszczone są w jedynie w celu informacyjnym i nie mogą być traktowane jako porada prawna w żadnej konkretnej sprawie, aczkolwiek dokładamy wszelkich starań, aby informacje tu zawarte były kompletne, prawdziwe i aktualne.
Właściciel portalu nie ponosi odpowiedzialności za żadne stwierdzenie zawarte w treści niniejszej strony, jak również za ewentualne błędy lub braki w zamieszczonych materiałach, ani też za ewentualne rezultaty działań podjętych w oparciu o nie. Odwiedzający niniejszą witrynę powinni zasięgnąć indywidualnej porady prawnej we wszystkich sprawach w jakikolwiek sposób odnoszących się do ich praw i obowiązków.
Ta strona używa ciasteczek (cookies), dzięki którym nasz serwis może działać lepiej. Więcej informacji znajdziesz w naszej Polityce cookies